Święty Szaleniec

Czy dualistyczne, równoległe i równoważne ideologie boga, szatana (2), węża, baranka, bestii, dobra, zła, żywego trupa … posiadają jeden wspólny mianownik, mogący doprowadzić świadomego człowieka do prawdy ?

Bezsprzecznie tak, jest nim szaleństwo i paranoja na tle religijnym, doprowadzająca człowieka na dno rzeczywistego bytu, w którym mózg wyższy (3) przestaje mieć wpływ na kształtowanie człowieczeństwa duchowego. Przejmujący kontrole nad ciałem mózg ssaczy i gadzi (3), zaczyna budować iluzje, opartą na prawie zwierząt, mnożeniu, podziale i konflikcie klasowym …

U wszelakiej maści mesjaszy, guru, papieży, proroków, przywódców, prezesów … występują halucynacje wskazujące na obecność skrajnych urojeń, które nieustannie potęgują się, można to zauważyć u każdego, kto miesza politykę z religią i władzą nad innym człowiekiem (9).

Zauważyć należy, że halucynacje, są bezpośrednio powiązane z głoszeniem dalekosiężnych planów przybierających postać mistycznych proroctw, realizowanych, przez nieświadomych procesu manipulacji – ludzi (4).

U większość rodów krwi (5), występuje obciążenie dziedziczne (kazirodztwo, mieszanie krwi w wybranej puli genowej …), które prowadzą do degeneracji z określonymi urojeniami i halucynacjami …

Utożsamianie się z Bogiem, Synem Bożym, oczekiwanym mesjaszem – przeznaczonym do zbawienia świata – jest charakterystyczne dla osób cierpiących na przewlekłe zaburzenia urojeniowe: paranoje.

Osoby przy tzw: władzy, cechują się subiektywizmem (6), wzmożonym poczuciem własnej mocy i wyższości nad innymi, egocentryzmem i tendencją do podporządkowywania sobie innych ludzi, a także trudnościami w kontakcie ze światem rzeczywistym oraz rozdwojeniem jaźni, czyniące zeń typ schizotymiczny, czy wręcz schizofreniczny (7), co dostrzegamy u wszystkich polityków, ekspertów, księży, urzędników, sędziów, czy lekarzy …

Obłęd przewlekły, zwany w nauce paranoją, najczęściej nie zwraca uwagi otoczenia. Chory jest zwykle przytomny, ma sprawną pamięć, może się odznaczać niepospolitą inteligencją i pracować na wybitnych stanowiskach.

Cieszy się nieraz wpływem na ludzi, pisuje książki, staje na czele towarzystw, zakłada sekty religijne albo stronnictwa polityczne i nie każdy dostrzega u niego rozgałęziony układ urojeń niewzruszonych, dotyczących jego własnej osoby.

Chory, uważa się w głębi duszy albo jawnie za zesłańca niebios, człowieka słońce (36), za władcę nowej epoki, który już istniał kiedyś dawniej i nie umrze w ogóle, za potomka królów, którego prześladują źli ludzie albo ciemne duchy.

Jeśli tego nie rozumiesz, wczytaj lub wsłuchaj się w urojenia Kaczyńskich, Tusków, Bushów, Morawieckich, Niedzielskich, czy innych schizofreników i paranoików, posiadających ciężkie zaburzenia psychiczne …

Osobowość tego typ, posiada niepohamowaną potrzebę władzy, czuje się dobroczyńcą ludzkości albo narodu, stoi na granicy dwóch epok itd. W zakładach leczniczych rzadko się tych chorych spotyka; częściej widać ich w dziejach religii, polityki, literatury, medycyny, czy psychiatrii …

Ta choroba rozwija się na tle wrodzonej skłonności i nie wydaje się uleczalna.

Możemy to dostrzec przez pryzmat spojrzenia na rząd, episkopat i ich otoczenie, przybierające formę kopii domu wariatów !

( Zanim na dobre zaczniesz czytać, zaakceptuj zasady panujący w kręgu mojego domu ( 1 – oznacza link pod tekstem), lub opuść moje domostwo, strzeżone przez prawo naturalne. Jeśli korzystasz, korzystaj z całości wraz z linkami, ponieważ cytat, może być zastosowany w złej intencji. )

Badania Empiryczne

Na podstawie badań empirycznych nad wiarą religijną należy sformułować tezę, że wierzący stosują inne (ze strachu), „ulgowe” kryteria etyczne przy ocenie działalności postaci religijnych, politycznych … , a inne, znacznie surowsze, przy ocenie postępowania zwykłych ludzi.

Stąd wniosek, że naciskane i gromione społeczeństwo uwierzyło w hierarchie (9), która wykreowała z dnia na dzień prawo zwierząt do rozwikłania konfliktów, pomiędzy władzą hierarchiczną, a plebsem.

Znaczną część schizofrenicznych urojeń – zajmują sprawy ostateczne, pandemie (8), apokaliptyczne wizje końca świata, sądu ostatecznego, raju, czy piekła (2), krwawych wojen, zaciętych walk między stronnikami dobra i zła …

Poczucie boskiej wszechmocy, nie jest rzadkim zjawiskiem w psychopatologii ostrych psychoz, zwłaszcza typu schizofrenicznego. Chorych z podobnym zespołem objawów, można spotkać w każdym szpitalu psychiatrycznym, opisywani są oni w każdym klasycznym podręczniku psychiatrii.

W schizofreniach o spokojniejszym przebiegu, może dojść do utrwalenia się struktur patologicznych (usystematyzowane urojenia i omamy). Wówczas rozbite w drobny pył ja – jestestwo, krystalizuje się w urojonej lub nabytej roli – chory staje się prześladowanym, zdobywcą świata, świętym, diabłem, Bogiem, chorym rozkładającym się za życia. Zachowuje się odpowiednio do nowej roli ujawnionej mu w chorobie i odpowiednio do niej wszystko przeżywa.

Dążenie do własnej bohaterskiej śmierci (7/10)

Światu grozi zagłada, pandemia, kryzys – chory chce ludzkość ostrzec, poświęcić się dla niej; heroiczny czyn może uchronić przed katastrofą. Chce cierpieć, być męczennikiem. Zadaje sobie dotkliwe rany, kaleczy swe ciało. Wkłada rękę do ognia, bo od tego, czy ból wytrzyma, zależy w jego mniemaniu ratunek ludzkości. (…) Objawia mu się Bóg, święci, bohaterowie przeszłości, wielcy przodkowie, duchy zmarłych krewnych, współcześni wielcy ludzie; dają mu zlecenia, uświadamiają jego wielką misję.

Przedstawiany tu metafizyczny aspekt świata schizofrenicznego mimo zmienności szczegółów zależnych od wpływów kulturowych, w zasadniczym schemacie pozostaje taki sam. Można go znaleźć w najstarszych opisach. W dużej mierze pozwala on nawet zidentyfikować dany opis jako przypadek tej choroby.

Nieuniknione jest założenie, że ideologia Jezusa podzielała apokaliptyczne poglądy, zgodnie z którym zwycięstwo sił zła przez Boga jest na wyciągnięcie ręki, a Królestwo Boże zostanie ustanowione na Ziemi w niedalekiej przyszłości, przy czym terror kreowany przez mesjasza, jest wpisane w ideologie zła zgodnego z ideologią podziału (11)…

Ideologia Jezusa, jest skrajnie podobna do innych guru. Jest to np. przejście przez okres konfliktu wewnętrznego podczas postu na pustyni. Według niego, jeśli Jezus rzeczywiście uważał się za zastępcę Boga i wierzył, iż pewnego dnia zstąpi z niebios, by panować, to bardzo przypomina guru, których wcześniej ocenił jako – głosicieli ułudy opętanych manią wielkości. Zauważ, że Jezus nie był ideałem jeśli chodzi o życie rodzinne. Guru często pozostają obojętni wobec więzi rodzinnych, przekładają swoje życie i dobro, ponad dobro i szczęście członków swojej rodziny, którzy są użytecznym narzędziem, świadczącym o wielkości danego guru, czy mesjasza.

Elitaryzm, jako klucz do władzy (9)

Wiara Jezusa w otrzymanie szczególnego objawienia od Boga oraz skłonność do elitaryzmu w tym sensie, że Jezus wierzył, iż w sposób specjalny został naznaczony przez Boga …

Myślenie paranoidalne i hiperreligijne, a ponadto obecność doświadczeń określanych obecnie jako objawy psychotyczne, sugerują że owe doświadczenia mogły być przejawami zaburzeń psychotycznych, takich jak na przykład urojenia oraz halucynacje. Literacka alegoria zdobywania władzy, ukazuje, że Jezus celowo postawił się w okolicznościach prowadzących do jego egzekucji.

Ma o tym świadczyć fakt, że z wyprzedzeniem wyjaśniał uczniom (4) konieczność swojej śmierci, jako preludium do pośmiertnego, zainscenizowanego powrotu.

Takie – samobójstwo przez pełnomocnika, zostało opisane jako: każdy incydent, w którym osoba samobójcza powoduje, że jej śmierć ma zostać przeprowadzona przez inną osobę. Istnieje zatem prawdopodobieństwo przekonań i zachowań Jezusa prowadzących do jego śmierci.

Związki między przywódcą a grupą wyznawców oraz czynniki katalityczne, które ułatwiają takiej osobie z cechami psychotycznymi stać się przywódcą charyzmatycznym.

Zalicza do nich: wpisanie się w jeden lub kilka dominujących w danym społeczeństwie mitów (np. mit mesjasza lub szerzej: mit bohatera (12)), dokonanie niezwykłego lub heroicznego czynu, przekonanie o własnej wyjątkowości lub posiadaniu niezwykłych cech, znakomita retoryka.

Od najdawniejszych czasów wierzący rozumieli doświadczenia postaci tam występujących dosłownie, tak jak je opisano. Biorąc zatem pod uwagę, że wiele z tych doświadczeń wykazuje uderzające podobieństwo do dobrze scharakteryzowanych zjawisk psychiatrycznych, rodzi to perspektywę dużego stopnia dokładności źródeł pisanych w stosunku do zawartych w nich szczegółów.

Asceta, Aghori, Jurodiwyj …

Dążenie do resetu (14), przekształcenia człowieka w zwierze i maszynę (13) oraz pozbawienie go własności (14), wiąże się z ideologia ascetyzmu, jurodiwyjnych i aghori …

Kościół na świętych wybiera tylko tych, którzy swym fanatyzmem przyczynili się do rozwoju wiary wśród tych, którzy idą ścieżka poprawności politycznej lub wchodzą na ta ścieżkę, poprzez zagubienie … która pomaga otoczyć zagubionego murem edukacji i indoktrynacji (15).

Bestia (16), bóg i gad

Szaleństwo, towarzyszy wszystkim bestiom, gadom, Bogom, świętem i szaleńcom, ponieważ szaleństwo, jest równoznaczne z bestialstwem oraz świętością i występuje zastępczo, we wszystkich pismach i przekazach filozoficznych i mistycznych.

Kościół na ten przykład, uważa w kuluarach świętych i osoby pokładające wiarę w kult Jezusa Chrystusa, za Wariatów Chrystusa, czyli Jurodiwyjnych.

Jurodiwyj (ros. юродивый, stgr. μωρός mōrós), to saloita – święty, szaleniec Chrystusowy. Jest to jeden ze wzorów świętości dawnej Rosji obok strastoterpców, starców i pielgrzymów.

Staroruski termin pochodzi od słowa уродь, czyli poroniony płód, nawiązując do Pawłowego określenia (1Kor 15,8). Inna etymologia wywodzi to określenie od staroruskiego określenia osoby głupiej, bezrozumnej, dającej się wodzić za nos. Inne znaczenia słowa to: coś nienaturalnego, zniekształconego, zdeformowanego, obcego i niezrozumiałego.

W języku polskim mamy słowo, które to potwierdza, jest nim parafianin, czyli człowiek ograniczony i zacofany, który nie umie odróżniać alegorii ostrzegawczej od prawdy, co czyni go niewolnikiem wiary.

1Kor 15:8: W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.

Korzenie tej postawy, można odnaleźć już u proroków Starego Testamentu, wyprowadzających ludzi na manowce.

Na ten przykład, bóg nakazał:

1. Izajaszowi chodzić nago i boso, (Iz 20,3); 2. Jeremiaszowi sporządzić więzy oraz jarzmo nałożyć na szyję i w ten sposób prorokować (Jr 27,2); 3. Ozeaszowi przykazał pojąć za żonę nierządnicę, pokochać ją i mieć z nią dzieci (Oz 1,2); 4. Ezechielowi spakować się w nocy, zrobić dziurę w murze miasta i uciec jak zesłaniec (Ez 12,3-7); 5. Jezus według Ewangelii tak był zaangażowany w głoszenie swojej nauki, że ludzie myśleli, iż „odszedł od zmysłów”. (Mk 3,20-21) …

Przypominam wam, że wszystkie te bzdury, zmieniły tylko formy opisowe i można je odnaleźć w: panseksualizmie, hedonizmie, uchodźstwie, fanatyzmie, sadomasochizmie, czy deprawacji seksualnej …

Paweł poucza i zachęca: Skoro bowiem świat przez mądrość nie poznał Boga w mądrości Bożej, spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących. (1 Kor 1,21); Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość (1 Kor 3,18); Staliśmy się bowiem widowiskiem światu, aniołom i ludziom; my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, i utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili. (1 Kor 4,9-13).

Głupota, złe oko (18), segregacja (17), prześladowanie, podatki i poprawność polityczna, są nadal kultywowane, tak, jak i nadmierne łaknienie fetyszy …

Motto życia jurodiwych, można by zawrzeć w słowach św. Pawła:

Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą. (1 Kor 1,22-24)

Jest to specyficzne nakłanianie ludzi do autoagresji, samo-ukrzyżowania (19), upodlenia i zniewolenia, obecnie szaleńcy pragną, ażebyśmy dobrowolnie przyjęli stygmat dobrowolnych szczepień, będących eksperymentem pozbawiających ludzi – ludzkości, za pomocą modyfikacji genetycznej (20).

W różnych kulturach, szaleńcy byli pogardzani, ale również uważani za posiadających kontakt z innym światem.

Poprzez swoje praktyki, jurodiwi naśladują Chrystusa poniżonego: Żyli w ubóstwie, spali na śmietnikach lub psich posłaniach, poniżali się. Obcy, nieznani, nieuchwytni, nieobliczalni, cudzoziemcy – nie dbali o wygląd, rozczochrani, pojawiali się nago nawet w świątyniach (znak umartwienia, przejrzystości-czystości duszy), z łańcuchem na szyi, wybałuszając oczy, tocząc pianę z ust, wymiotując. Często milczeli (niemota), lub przeciwnie, krzyczeli (bełkotali, mamrotali, bluźnili, znieważali, zadawali zagadki, powtarzali dokładnie to, co ludzie do nich mówili – echolalia). Czynili cuda (przewidywali przyszłość, chodzili po wodzie, uzdrawiali) …

Można powiedzieć, że zamiast uciekać na pustynię lub do celi klasztornej, powracali oni z osamotnienia, by służyć ludziom poprzez zrywanie masek, wyśmiewanie pozoranctwa, rytualizmów i próżności. By wstrząsnąć poprzez demaskowanie pozornej mądrości ludzkiej.

Ten spektakl, zamiast nakłaniać do zmiany, prowadził ludzi do umocnienia w wierze w hierarchiczny system władzy. Ludzie wolą kłamać i żyć w iluzji, niż narażać się na śmieszność, za pomocą oderwania od poprawności politycznej.

Zjawisko jurodstwa narodziło się w Bizancjum w VI w. Za pierwszą kanonizowaną bizantyjską jurodiwą uznano św. Izydorę, mniszkę żyjącą prawdopodobnie w VI w. w Egipcie. Dużą popularnością cieszyli się też palestyński mnich św. Symeon Salos (VI w.) oraz św. Andrzej Salos vel Andriej Cariegradski (IX w.) z Kościoła Aleksandryjskiego.

Najbardziej spektakularne formy jurodstwo osiągnęło w prawosławnej Rusi, gdzie za świętych uznano łącznie aż 36 jurodiwych. Wśród nich św. Izaakija z Ławry Pieczerskiej (zm. 1090 – pierwszego kanonizowanego jurodiwego w Rosji), św. Prokopa z Ustiuga (zm. 1302), św. Fiodora i św. Nikola z Nowogrodu (obaj zmarli w 1392 r.), św. Bazylego Moskiewskiego oraz św. Ksenię Petersburską (żyła pod koniec XVIII w.).

Najbardziej oryginalne postacie jurodiwych wykreował w swoich powieściach Fiodor Dostojewski, przede wszystkim w Idiocie (książę Myszkin) i w Braciach Karamazow (starzec Zosimos, Alosza Karamazow). Ludzie czytają, chodzą na spektakle i oglądają telewizje, aby śmieć się z samych siebie, celebrując swe kłamstwa …

Idiotę Fiodora Dostojewskiego, można obejrzeć w reżyserii innego masona Andrzeja Żuławskiego (37).

Wiara w iluzje

Wiara w iluzje, jest krzyżem dla osób uczestniczących w szczególnej rozgrywce teatralnej, w której widz, pokłada wiarę w scenariusz uknuty przez reżysera (21).

Biorąc pod uwagę istnienie tylko 1% osób świadomych reszta osób pokładającą wiarę w poprawność polityczną, opartą na hierarchii, musi być wariatami, skoro odejmują sobie swoje prawa, aby żerującym żyło się lepiej i wygodniej !

Aghori

Powiązanie praktyk dalekiego wschodu z filozofią polityczną „dzikiego” zachodu, stworzyło protoplastę chińskiego niewolnika, który poprzez przesyt fetyszami pragnie niedosytu, na którym bazuje resetowa ideologia Klusa Schwaba (14/22), który wżenił sił w rodzine Rothschildów, przyjmując jej ideologie skrajnych kast społecznych.

Połączenie ideologii Jurodiwych z Aghori, dało elitom pole do popisu, bazującego na stworzeni nowej ideologii zniewolenia społecznego, w której nie będziesz miał nic i będziesz szczęśliwy, ponieważ tego oczekuje od ciebie elita, za pomocą poprawności politycznej.

Aghori (dewanagari: अघोरी, trl. aghorī), to tantryczny kierunek ascetyczny, hinduistyczna tradycja wskazująca na postać Kina Rama z Varanasi lub na Brahma Giri (ucznia Gorakhnatha) jako na założyciela.

Szczególnie tajemnicza społeczność znana z tego, że żyje na cmentarzach, pokrywa powierzchnię ciała prochami ze stosów pogrzebowych oraz używa ludzkich kości do swoich rytuałów.

W Indiach powszechny jest pogląd o ich cudownych umiejętnościach magicznych (siddhi) i prowokujących ekscentrycznych zachowaniach. Inicjowani adepci tej ścieżki to agoripanthinowie (od Aghori Panth – drogi aghorich). Współcześnie tą drogą duchowego rozwoju podąża niewielka grupa zaawansowanych ascetów, najpopularniejszym był posiadający uczniów w USA Aghoreśwar Baba Bhagwan Ram.

Nieustraszony i nieczysty

Nazwa pochodzi od rzeczownika घोर ghora, czyli strach z przeczącym przedrostkiem a- oraz końcówką przymiotnikową -i, a więc nazwa aghori etymologicznie znaczy tyle co nieustraszony.

Związane to było z typowymi dla członków sekty zachowaniami, wymagającymi przezwyciężenia lęku i obrzydzenia, co miało wedle ich wierzeń dawać moce magiczne.

Sprawiło to, że sami z kolei zaczęli budzić lęk i obrzydzenie związane z naruszaniem silnego w hinduizmie tabu nieczystości, stąd w późniejszym sanskrycie oraz w hindi słowo अघोरी aghori znaczy brudny, nieczysty, obrzydliwy.

Granice obrzydliwości zostały już dawno temu złamane, poprzez wplatane w naszą dietę odpadów chemicznych (24) oraz zamienników żywieniowych, bazujących na wszelakiego typu robactwie (23).

Uważa się, że ruch aghorich powstał poprzez oddzielenie od zakonu kapalików w XIV n.e. Mimo że są podobni do tych ascetów ze średniowiecznego Kaszmiru, niektórzy z nich nauczają o zapoczątkowaniu tradycji przez Kina Rama, sławnego ascetę z Varanasi, który jak podają żył 150 lat i umarł w drugiej połowie XVII w. Uważają Kina Ramę za inkarnację hinduistycznego boga Śiwy. Swami Rama powołuje się też na ich opisy zawarte w Atharwawedzie.

Doktryna

Zasadniczo aghori są wyznawcami uznającymi powszechną hinduistyczną wiarę w wyzwolenie (moksza) z cyklu reinkarnacji (samsara).

To wyzwolenie jest zrealizowaniem własnej tożsamości z Absolutem. Ze względu na monoitestyczną doktrynę aghori utrzymują, że wszystkie przeciwieństwa są identyczne i że konwencjonalna hinduistyczna różnica pomiędzy czystością i nieczystością jest ostatecznie iluzyjna (2).

Celem oczyszczania poprzez różne praktyki, jest realizacja niedualności poprzez transcendencję społecznych tabu, oraz poprzez dostrzeżenie iluzorycznej natury wszystkich konwencjonalnych kategorii.

Zasadniczo Aghori opierają swoje przekonania na dwóch zasadach:

1. bogowie są doskonali; 2. bogowie są odpowiedzialni za wszystko, każdy kamień, drzewo, zwierzę i nawet każdą myśl.

Stąd wywodzą tezę, że wszystko co istnieje, musi być też doskonałe i zaprzeczenie tej doskonałości wszystkiego byłoby zaprzeczeniem natury bogów.

Z tego powodu aghori znani są z udowadniania swoich przekonań, poprzez prowokacyjne, jak i trudne w bezpośrednim odbiorze, postępowania oraz z tego, że znajdują piękno i doskonałość w obiegowych tabu, jak na przykład nekrofagii.

Mięso takie, często z rozkładających się zwłok, pozyskują z pól kremacyjnych lub wyławiają z rzek, gdzie tradycyjnie wrzuca się niedopalone pozostałości ze stosów pogrzebowych.

Tą ścieżką, podążał w swych tantrycznych praktykach Aleister Crowley (Agent Mi5/6 (25)), który był doradcą Rotschildów, w czasie przejmowania FED w USA.

Swami Rama podaje też, że jest to ezoteryczna ścieżka rozwoju oparta na energii wyższego rzędu niż prana, tworzącą pomost pomiędzy – życiem tu i tym, co jest po śmierci, służącą również uzdrawianiu. Zdaniem Pandita R. Tigunait mistyczne moce (siddhi) demonstrowane przez mistrzów tej tradycji wywodzą się z kultu ognia – surja widźńana – Surja i praktyk dotyczących ćakry manipura.

Śiwa, Boska Matka, Kali

Asceci aghori są najczęściej w literaturze Zachodu określani jako wyznawcy hinduistycznego boga Śiwy. R. E. Svoboda podaje za swoim guru aghorim Wimalanandą, że najwyższym bóstwem tej tantrycznej ścieżki jest Boska Matka (Adiśakti). Podobny pogląd przedstawia Mircea Eliade, wzmiankując o ich kulcie Śitala Dewi, Parnagiri Dewi i Kali.

Asceta aghori wzoruje się na Śiwie. Chodzi nago lub nakłada na siebie całun ze zwłok. Ciało pokrywa popiołem z miejsc kremacyjnych – które są nieczyste według ortodoksyjnych braminów (38). Jego rytualne praktyki są symbolami niedualnych przekonań. Zwłoki nad którymi medytuje to symbol jego własnego ciała, a rytuał spożywania mięsa ciał zmarłych, jest symbolem transcendencji jego niższej tożsamości oraz dowodem realizacji wyższej, wszechprzenikajacej jaźni.

W opinii społecznej aghori spożywają pożywienie uważane za nieczyste, analogicznie, jak i psy. Część źródeł podaje, że guru aghorich zawsze towarzyszy pies. Pies jest tradycyjnie wahaną (symbolicznym wierzchowcem) straszliwego aspektu Śiwy, zwanego Bhajrawa.

Jeśli potraficie dostatecznie cierpliwie poszukać, ten sam symbol psa odnajdziecie w masonerii, ponieważ bracia i siostry, to wierne psy naczelnej ideologii, jaką jest wiara w schemat hierarchiczny, nie wspominając już o Siriusu (26), który jest nazywany nie bez powodu psią gwiazdą.

Żywy Trup

Zrealizowany aghoripanthin, to taki który medytując przekroczył dualizm życia i śmierci i jest już za życia żywym trupem oraz całkowicie nieoddzielnym i tożsamym z Śiwą. Takich guru nie kremuje się w tradycyjny indyjski sposób, lecz grzebie ułożonych w pozycji medytacyjnej w specjalnym pojemniku. Następnie powyżej buduje się świątynię mahasamadhi.

Zauważ, że nad ideą człowieka już za życia tworzy się kult śmierci i świątynie przekształcenia istoty ludzkiej w pojemnik obcych ideologii.

Mahasamadhi i śmiertelne strzały genetyczne (20)

Mahasamadhi (nie mylić z samadhi), to w hinduizmie stan opuszczenia ciała, praktykowany przez zaawansowanych joginów. Od śmierci różni się tym, że przebiega świadomie, jednak nie jest samobójstwem.

Świadomość popełnienia samobójstwa lub uszkodzenia swego ciała, dążąca do samobójstwa, to schemat pokładania wiary w hierarchicznego Boga, który zabierając nam zdrowie naszego ciała – ofiarowuje nam ideologie Transhumanizmu i cyber-transplantologii (13/14d), których świątynie wyrosną nad naszym ciałem.

(Jaka jest teoretyczne możliwość śmierci na ideologie c-o-v-i-d-a (34), a jaka jest możliwość śmierci w wypadku samochodowym, na raka, czy na bierne palenie ? Odpowiedź, może cię zaszokować, ponieważ życie wedle wiary, to najgłupszy sposób bytowania na ziemi, na której zawsze, ktoś cię wykorzysta, ponieważ wierzysz w jego słowa, które w większości przypadków, są niezgodne z jego podstępnymi myślami i działaniami.)

Ascetyzm

Ascetyzm, płynnie łączy Jurodiwych z Aghori …

Ascetyzm, asceza (stgr. ἄσκησις askezis – pierwotnie ćwiczenie, trening), to praktykowanie dobrowolnego wyrzeczenia się pewnych dóbr, wartości i aktywności życiowych w celu osiągnięcia świętości, czystości i doskonałości duchowej oraz zbawienia. Potocznie ascetyzm kojarzy się z ograniczeniem doświadczania przyjemności oraz zaspokajania potrzeb cielesnych, jak jedzenie czy sen, a także z dyscypliną wewnętrzną.

Pojęcie ascezy wywodzi się z języka starogreckiego (stgr. ἄσκησις), gdzie oznaczało ćwiczenie. W filozoficznym i etycznym znaczeniu używać go zaczęli cynicy, dla których akesis było ćwiczeniem fizycznym i duchowym uodparniającym człowieka na trudy świata i pozwalającym na panowanie nad własnymi pragnieniami. Jako taka, askesis jest warunkiem cnoty i szczęśliwego życia.

Asceza w chrześcijaństwie jest rozumiana jako praktykowanie wyrzeczeń, zmierzających do duchowej wolności od nieuporządkowanych przywiązań do rzeczywistości stworzonej, w celu otwarcia swego serca na relację z Bogiem, na kontemplację.

Przypominam, hasło Klausa Schwaba: Nie będziecie mieli niczego i będziecie szczęśliwi (14/22), jednak powyższe idee oparte są na dobrowolności (do której chce nas się zmusić – manipulacją, nakazem i strachem), podczas gdy tzw. elity, chcą stworzyć nam piekło, tworzące ich raj (2).

Te praktyki manipulacyjne, były stosowane w sektach religijnych od tysięcy lat, dla osiągnięcia różnych celów i prywatnych interesów. Głównym motywatorem zmian, zawsze musi być fetysz (28), narzucony przez idola – wiernym :

Asceza wspomaga zdolność woli do odpowiedzialnego kierowania postępowaniem moralnym osoby. Prowadzi do doskonałości, świętości, której nie można osiągnąć bez wyrzeczeń i duchowej walki (por. Tm 4) i umartwienia. Jej owocem jest życie w pokoju i radości Ośmiu Błogosławieństw (por. Mt 5, 1–11; Łk 6, 20–28).

Istotną motywacją ascetów chrześcijańskich jest wiara w zbawczy sens cierpienia zjednoczonego z tajemnicą krzyża Jezusa Chrystusa, jako środek do osiągnięcia świętości już za życia. Tradycyjnie asceza zakładała również separację od świata, który był postrzegany jako przeszkoda do osiągnięcia dóbr duchowych oraz doskonałości moralnej.

Ascetyczny Świat

Ascetyczny Świat ukazany jest w listach zarówno Pawła z Tarsu, jak i Jana Ewangelisty (27), jako środowisko nieprzyjazne Bogu i życiu duchowemu.

Paweł, jak i Jan, to alegoryczny propagandyści systemu, którzy zrobili wszystko, aby wepchnąć ludzka jaź pomiędzy ideologie elit, a Boga, dzięki czemu elity wykorzystały człowieka i Boga dla własnych haniebnych celów i interesów.

Św. Paweł ukazywał dramat ludzi żyjących w świecie doczesnym. Ponieważ odwrócili się i zapomnieli o Bogu – dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości (Rz 1, 24), w konsekwencji świat pełen jest nieładu moralnego wypaczającego życie seksualne (por. Rz 1, 24–27), funkcjonowanie życia społecznego i ekonomicznego (por. Rz 1, 29–32), a nawet kultury.

Ludzie kochający niemoralność panującą w świecie, czynią to świadomie. Mimo, że – dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią (Rz 1, 32).

W świecie panuje zatem nie Bóg Stwórca, ale – władca tego świata, czyli szatan. Dzieje się tak z powodu grzechu pierworodnego (Rz 5, 12), ten który odwiódł od posłuszeństwa Adama i Ewę (29), teraz sprzeciwia się dziełu naprawy świata przez Chrystusa: bóg tego świata zaślepia umysły niewiernych, aby nie olśnił ich blask Ewangelii Chrystusa (por. 2 Kor 4, 4).

Konsekwencją życia zgodnie z duchem świata, jest to, że: gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta (Rz 1, 18).

Bóg jednak chce zbawić świat, odnawiając (resetując) go. Uczyni to w połączeniu z odnowieniem natury ludzkiej, czyniąc ludzi na nowo swoimi dziećmi, synami i córkami: całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha, z upragnieniem oczekując objawienia się synów Bożych i wyzwolenia z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych (por. Rz 8, 19–22), wolności: ku której wyswobodził nas Chrystus (Ga 5, 1).

W Pierwszym Liście św. Jana świat przedstawiony jako miejsce, które sprzyja pojawieniu się w ludziach potrójnej pożądliwości: pożądliwości oczu, pożądliwości ciała oraz pychy tego życia (por. 1 J 2, 15–16). Działają w nim także fałszywi prorocy i przeciwnik Chrystusa, którzy zwodzą wiernych (por. 1 J 4, 1. 3). Chrześcijanie mogą zwyciężyć wpływy świata wiarą (por.1 J 5, 4): Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki (1 J 2, 17).

Dążenie do pozbawienia własności (6/14)

Odpowiedzią na taki stan świata był ascetyzm typu pustelniczego (anachoretycznego), a także cenobitycznego, czyli życie samotne, ale w skupiskach, w których mnichów łączy wspólnota organizacyjna i majątkowa.

Życie samotne w skupiskach – miastach i wspólnota organizacyjna i majątkowa oraz ocena społeczna, czy nie brzmi to znajomo, przez pryzmat chińskich obozów koncentracyjnych nazywanych miastami ?!

We współczesnym chrześcijaństwie, w wyniku kryzysu nowożytnego i modernistycznego życia monastycznego, głosi się przede wszystkim tzw. ascezę wewnątrzświatową, urzeczywistnianą w codziennym życiu bez separacji od świata, ale w ścisłym związku z zabieganiem o zbawienie. Zasadniczo porzucono ascezę polegającą na samoudręczaniu się lub poniżaniu, choć nurt ten obecny jest nadal w innych religiach.

Wszystkie, wyżej wspominane kryzysy, to celowe nakłanianie ludzi do oderwania się od własnej jaźni na rzecz uczestnictwa, w użytecznym dla władzy – społeczeństwie kastowym.

Mistycyzm proroczy (4), czyli budowanie nowego porządku świata przez dalekosiężne plany

Asceza kształtowała się trochę odmiennie zarówno na chrześcijańskim Wschodzie, jak i Zachodzie. Jednym z przykładów ascetów wschodnich był XIX w. mnich i starzec Serafin z Sarowa. Asceza mistyczna, to przygotowanie się do doświadczenia mistycznego.

Według ucznia dalekowschodnich mistrzów – Jana Pawła II (39), asceza chrześcijańska jest uwewnętrznieniem praktyk pokutnych judaizmu, o których mówił Jezus w Kazaniu na górze: post, modlitwa i jałmużna (por. Mt 6,2–6.16–18 (9d)).

Jest ona według papieża systematyczną pracą nad sobą, aby umacniać postawę postrzegania siebie w prawdzie wewnętrznej, odrzucając pozory i fałsz. Ta praca jest wysiłkiem wewnętrznym: aby nie dać się porwać i popychać przez różne prądy zewnętrzne, tak aby pozostawać zawsze sobą i zachować godność swojego człowieczeństwa.

Łączenie ascezy z pracą dla elit, tworzy idealne rozwiązanie w którym jedni, czerpią z drugich, a więc raj czerpie z piekła, tworząc iluzje wolności !

Wysiłek ascetyczny zmierza ku poznaniu wnętrza swojego serca, aby wypełnić słowa Jezusa: wejdź do izdebki i zamknij drzwi.

Mamy więc znów alegorie, która jest dualistyczna w swej wymowie: wejdź do izdebki i zamknij drzwi, daje nam polecenie odcięcia się od otoczenia, wedle zasady dystansu społecznego, co jest błędnym odczytanie prawdy oraz daje nam inne rozwiązanie, polegające na zamknięciu naszych wewnętrznych drzwi w celu odcięcia się od świata zewnętrznych ideologii – władzy, wyzysku i żerowania jednostki, na jednostce.

Wieloznaczne alegorie, wpychają niewolników w świat iluzji i urojeń pokazując jednocześnie elitom właściwe rozwiązanie danego problemu.

Niewolnik, który mógłby się odciąć od świata zewnętrznego i zamknąć drzwi swojej jaźni, natychmiast jest reedukowany:

Człowiek skupiający się w swoim wnętrzu nie powinien zatrzymać się na byciu ze sobą samym. Zamknięcie się w swym wnętrzu, ma być bowiem: jednocześnie najgłębszym otwarciem serca ludzkiego. Chodzi o osiągnięcie skupienia, które przywraca prostotę myśli, woli i serca, dzięki czemu można spotkać się w swoim wewnętrznym „ja” z Bogiem. Gdyż, zgodnie z wiarą chrześcijańską: Bóg pragnie udzielać się duszy tak usposobionej. Pragnie obdarzyć ją prawdą i miłością, które w Nim mają prawdziwe źródło.

Szanowni państwo, macie w swoje wyższe ja – wepchnąć jeszcze zewnętrzną ideologie Boga, która za pomocą swoich praw, przy pominięciu prawa naturalnego (30), będzie was kontrolować, przekształcać i napominać, tworząc liczne wyrzuty sumienia, strachy i traumy …

Asceza, to krzyż (19) narzucony społeczeństwu, który odrodzi się wraz z celowo stworzonym wielkim kryzysem (6/14):

Asceza była powszechna od samego początku chrześcijaństwa, rozwinięta została w okresie patrystycznym. Jej korzenie, choć zbieżne do pewnego stopnia z poglądami i teoriami filozofii stoików, sięgają mądrości Krzyża (por. 1 Kor 2). Jej elementy zostały przejęte przez mistykę i estetykę chrześcijańską, która zakładała wyciszenie i oczyszczenie doznań zmysłowych (tzw. noc ciemna zmysłów) na rzecz kontemplacji, i zjednoczenia z Bogiem. Asceza stała się elementem życia wielu zakonów, zarówno Kościoła katolickiego, jak i Kościołów obrządków wschodnich.

Szczególnym przykładem życia ascetycznego byli mnisi egipscy, począwszy od początku IV wieku. Ich asceza przybierała różnorodne formy, opisane w tzw. apoftegmatach Ojców Pustyni.

Czasem, szczególnie w klasztorach wywodzących się od Pachomiusza, obowiązywały tam przepisy precyzyjnie regulujące życia mnicha. Główny jednak nurt ascetyczny, koncentrujący się wokół trzech kolonii mnichów Sketis, Cel i Nitrii, za podstawową regułę ascetyczną uznawał mądrość duchową starca, ojca duchowego, który wprowadzał swoich uczniów w życie modlitwy i umartwienia.

Hierarchia, kontroluje obszar duchowego rozwoju ucznia, prowadząc go tam, gdzie sięga zainteresowanie mistrzów. Ideologia innej matki – Wielkiej Matki i ideologia Duchowego Ojca, odbiera uczniowi kontakt z rzeczywistością, rodziną oraz zabiera mu jego personalny czas, ład, prawo, moralność i niepodległość (31), burząc tym samym cały wszechświat (31) ucznia, który przejmuje reguły, nawyki i zakazy kształtowane przez hierarchie reprezentowaną przez mistrza !

W historii ascezy środkami stosowanymi w ascezie były posty, abstynencja seksualna, czasem u mnichów: brak higieny (niemycie się); włosiennica. Były też pojedyncze przypadki poddawania się, dla zachowania specyficznie rozumianej czystości, kastracji (jak np. Sekstus Empiryk czy Orygenes).

Zostało to zdecydowanie potępiona przez Kościół. Synod w Aleksandrii w roku 213 skazał z tego powodu Orygenesa na zesłanie. Sam Orygenes uznał ten czyn po latach jako naiwną, zbyt zewnętrzną interpretację słów Jezusa z Ewangelii św. Mateusza o uczynieniu siebie bezżennym dla królestwa (dosł. eunuchem, por. Mt 19,12). Słowa sprzeciwu wobec literalnego, nieduchowego, według ciała (por. 2 Kor 5, 16) rozumienia słów Jezusa, brzmią jak przestroga wypływająca z własnego bolesnego doświadczenia.

Był to czas, w który mnożenie gatunku zniewolonego było celem i priorytetem tajnych bractw i sekt wyznaniowych (32), aby przyspieszyć odbudowę miast, nauki i technologii, po serii niefortunnych kataklizmów, wywołanych wojnami i urządzeniami do zmiany pogody (które znów funkcjonują w ponad 40 krajach wpływając na katastrofy i głód).

Obecnie wizja szybko zbliżającego się transhumanizmu (13), pcha ludzi ku eunuchowstwu, za pomocą ideologii antykoncepcji, nieświadome kastracji chemicznej (leki, pożywienie …), czy wygodnej wazektomi … Ludzie, robią to wszystko nieświadomie, dla królestwa elit, przez szerząca się propagandę medialną … Pozwolenie na dziecko, pozwolenie na drugie dziecko, pozwolenie na wyhodowanie tworów gmo, i wreszcie twór eksperymentalny gmo, który poddał się strzałowi genetycznemu, nie rodzi już człowieka, tylko obiekt – należący do korporacji tworzącej dany mutagen – przyjęty w sposób dobrowolny, przez rodziców dziecka, na co istnieje dowód w postaci podpisu, który akceptuje prawo zwierząt i ulotkę dołączoną do genetycznego strzału.

Niszczenie rodzin za pomocą korzystnej ascezy małżeńskiej:

Papież Paweł VI pisał w encyklice Humanae vitae, że także małżonkowie chrześcijańscy są wezwani do praktykowania ascezy, która prowadzi do umocnienia wartości etycznych i duchowych. Ascetyka ma znaczenie zwłaszcza w odniesieniu do etyki seksualnej i odpowiedzialnego rodzicielstwa:

Nie ulega żadnej wątpliwości, że rozumne i wolne kierowanie popędami wymaga ascezy, ażeby znaki miłości, właściwe dla życia małżeńskiego, zgodne były z etycznym porządkiem, co konieczne jest zwłaszcza dla zachowania okresowej wstrzemięźliwości.

Jednakże to opanowanie, w którym przejawia się czystość małżeńska, nie tylko nie przynosi szkody miłości małżeńskiej, lecz wyposaża ją w nowe ludzkie wartości.

Wymaga ono wprawdzie stałego wysiłku, ale dzięki jego dobroczynnemu wpływowi małżonkowie rozwijają w sposób pełny swoją osobowość, wzbogacając się o wartości duchowe. Opanowanie to przynosi życiu rodzinnemu obfite owoce w postaci harmonii i pokoju oraz pomaga w przezwyciężaniu innych jeszcze trudności, sprzyja trosce o współmałżonka i budzi dla niego szacunek, pomaga także małżonkom wyzbyć się egoizmu, sprzeciwiającego się prawdziwej miłości oraz wzmacnia w nich poczucie odpowiedzialności.

A wreszcie dzięki opanowaniu siebie rodzice uzyskują głębszy i skuteczniejszy wpływ wychowawczy na potomstwo; wtedy dzieci i młodzież dorastając właściwie oceniają prawdziwe, ludzkie wartości i spokojnie oraz prawidłowo rozwijają swoje duchowe i fizyczne siły (Humanae vitae, 21).

Jan Paweł II w katechezach: Mężczyzną i niewiastą stworzył ich, wskazując, że istotnym elementem ascezy jest – wsparty charyzmatyczną obecnością Ducha Świętego, zwłaszcza darem pobożności i czci – wysiłek woli, czyli owoc ducha ludzkiego przejawiający się w wyborze dobra. Umożliwia ona wypełnienie słów Chrystusa na temat jedności i nierozerwalności małżeństwa (por. Mt 19, 3–9), oraz tych:,z Kazania na górze, które stawiają wymagania czystości serca i przezwyciężania pożądliwości ciała. (por. Mt 5, 28).

Święty Aleksy – opuścił żonę w czasie nocy poślubnej by poświęcić się Bogu, nocował na schodach kościoła, wylewano na niego pomyje, po czym jako żebrak mieszkał do śmierci pod schodami pałacu swego ojca.

Święty Andrzej Świerad (zm. ok. 1032 r.) – mimo ciężkiej fizycznej pracy przy wyrębie lasu pościł trzy razy w tygodniu (w poniedziałek, środę i piątek), a w czasie Wielkiego Postu jadł jedynie po jednym orzechu włoskim dziennie popijając wodą. W nocy czuwał na pniu drzewa, wokół którego były zaostrzone pręty. Gdy zasypiał i przechylał się w jakąś stronę, raniły go i budziły. Na głowę zakładał drewnianą koronę z kamieniami, gdy przechylił głowę, jeden z kamieni uderzał go. Po śmierci na ciele świętego znaleziono od dawna noszoną włosiennicę wykonaną z żelaznego łańcucha.

Święty Antoni Wielki (zm. 356) – walczył z demonem i odparł jego ataki, mieszkał w grobie, raz dziennie skromnie jadał po zachodzie słońca.

Święty Grzegorz z Nazjanzu (zm. 389) – sypiał na gołej ziemi, noce spędzał na modlitwach i płaczach, żywił się stęchłym chlebem[potrzebny przypis].

Święty Szymon Słupnik Starszy (zm. 459) – przez 12 lat mieszkał na słupie, przyjmując wiernych.

Święty Benedykt z Nursji (zm. 543) – mieszkał w jaskini, odmawiał sobie pożywienia, gdy odczuwał pokusę, bez lęku rzucał się pomiędzy cierniste krzewy.

Święty German z Paryża (zm. 546) – nigdy nie okrywał swego ciała, nawet zimą, żył jedynie chlebem i wodą, spał na gołej ziemi, gdy tylko pozwalał sobie na odpoczynek po długich czuwaniach.

Serafin z Sarowa – XIX-wieczny rosyjski starzec, spał bardzo krótko, na podłodze, bez ogrzewania nawet w czasie surowych zim. Jadał raz dziennie i pracował przy wyrębie lasu. Kronikarze pobliskiego klasztoru zapisali, że twarz jego była radosna i świetlista jak u anioła.

Refleksja

To, co było doniedawna wyborem chorych psychicznie jednostek, stanie się obowiązkiem całych społeczeństw, które nie mając nic, będą szczęśliwe, z powodu prawnego nakazu, kreowanego przez innych wariatów …

Ludzkość zapada na przeróżne choroby psychiczne, ponieważ – wierzy, w różne absurdalne i abstrakcyjne zachowania społeczne, zawodowe i kulturowe, przenoszone pomiędzy pokoleniami, za pomocą wychowania, edukacji (33) i stereotypów społecznych, zgodnych z poprawnością polityczna.

W tej całej absurdalnej grze, pomijany jest temat prawa naturalnego i prawa oporu (30), które mogłyby od najmłodszych lat uczyć młodzież (swym wydźwiękiem) wolności – samostanowienia i równości – samoograniczenia, co zniszczyłoby absurd życia społecznego, osadzonego na wierze w hierarchie, która w chorobach i urojeniach widzi sens swego bytowania – na tronie życia, który opiera się na żerowaniu bestii (16) na człowieczeństwie.

Najpierw zwierzęta pieprzyły i zabijały się dla przeżycia i zwiększenia terenu łowieckiego, a dziś tzw: nadludzie, robią to dla przyjemności, zgodnie z literą prawa zwierząt.

Nadludzie, wyzbyli się wyrzutów sumienia wraz z moralnością, dążąc do amoralnej władzy czystego genetycznie człowieka – na genetycznie modyfikowanych tworach, które same zgodziły się na swój ascetyczny los.

Nadczłowiek – postczłowiek (następca człowieka – Transhumanizm) – s – paneuropa – superman – homo superior lub Übermensch, to kategorie literackie, filozoficzne i ideologiczne, opisujące hipotetyczny wyższy etap rozwoju człowieka, bądź wybitną jednostkę przewyższającą zwyczajnych ludzi, pod każdym względem.

Nadczłowiek, przez ciemną stronę swego jestestwa, staje się bogiem, którego czyny, dążą do podporządkowania sobie ludzkości, dostosowanej „dobrowolnie” do reguł prawa zwierząt i przymuszonej ascezy.

Faszyzm, nazizm, religia, demokracja, kapitalizm, panseksualizm, komunizm, demokracja, monarchia lub inny monopol (6) … , to fetysze, czyli narzędzia nadczłowieka dążącego przez ideologie przeróżnych służb, instytucji oraz urzędów, do władzy absolutnej (35) !

Myślenie, ma przyszłości w logicznym wiązaniu chaotycznie porozrzucanych faktów, ponieważ opinie zagubionych nie powinny nas interesować …

Dydymus

Akademia Filozoficzna Dydymusa

Zbiórka na działania prawne:

https://zrzutka.pl/8chj5g

PL27 1090 0004 7335 8000 0004 4283

https://pomagam.pl/dydymus

Liga Świata | Samostanowienie i Samoograniczenie

https://trueshopl.wordpress.com

P.s Poszukuje cichego, skromnego schronienia nad morzem (Które akceptuje braci mniejszych (7-9 dni)), aby przemyśleć pewne sprawy związane z obecnym wynaturzonym działaniem najemników elit w Polsce.

Jeśli znacie takie miejsce, proszę o maila z informacjami.

Dziękuje.

1. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2020/05/13/jesli-wchodzisz-do-mego-domu-i-kregu-badz-swiadom-regul-i-praw-w-nich-panujacych/

2. https://wojciechdydymus.wordpress.com/2021/02/16/przepowiednia-nowego-poczatku-swiata/

3. https://wojciechdydymus.wordpress.com/2019/02/06/gad-ssak-czlek-i-oswiecony-bog/

4. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2021/07/14/prorocy-czyli-przestepcy-najgorszego-sortu/

5. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2020/01/25/najemna-czarna-szlachta-czyli-fetysz-tytularny-utrzymujacy-wyzszosc-jednostki-nad-jednostka/

6. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2021/07/26/monopol/

7. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2019/05/21/przemoc-emocjonalna-i-psychologiczna-w-zwiazku-polityce-i-religii-za-pomoca-techniki-gaslightingu/

8. https://app.box.com/s/ow1rjbb4o273a5nup8ymqighc8txcsg8

9. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2019/09/10/demokracja-widzow-czyli-postepujacy-projekt-zezwierzecenia-rasy-ludzkiej/

10. https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/2021/06/10/lgnienie-do-negacji/