Antygrawitacja i Elektrograwitacja
W 1955 i 1956 roku Thomas Townsend Brown podróżował do Paryża, gdzie prowadził testy elektrokinetycznych urządzeń i przeprowadzał ich testy w komorze próżniowo elektrograwitacyjnej we współpracy z francuską firmą lotniczą Société National de Construction du Sud Ouest aéronautiques (SNCASO).
Został tam zaproszony przez Jacquesa Cornillon, przedstawiciela technicznego firmy . Projekt został nazwany na cześć dwóch francuskich wynalazców : „Montgolfier” (bracia Montgolfier byli specjalistami od budowy pierwszych samolotów). Projekt realizowany był przez kilka lat, do dnia w ,którym firma zmieniła właściciela w 1959 roku .
Szczegóły eksperymentów projektu Montgolfier pozostawały w ścisłej tajemnicy przez wiele lat, aż Jacques Cornillon zdecydował się na ich publicznej opublikowane tuż przed śmiercią w lipcu 2008 roku.
Ujawnione informacje zawierały ; propozycje Browna, tajne raporty, diagramy i zdjęcia … Wszystko to było dostępne na nieistniejącej już stronie internetowej Cornillona.
Propozycja Browna napisana była w języku angielskim, natomiast raport końcowy Montgolfier i opis tajnego projektu w języku francuskim.
(Polskie tłumaczenie tego 100 stronicowego raportu końcowego jest dostępne na stronie internetowej Peeteelab za opłatą 5,95 dolarów kanadyjskich. (Należy pamiętać, że w tłumaczeniu jest błąd w zestawieniu elektrokinetycznym wielkość drutu , jest 100 razy mniejsza niż podana.)
Eksperyment przeprowadzony w ramach projektu Montgolfier w 1955 roku : latający dysk mierzący 2-1 / 2 stopy (tarcze o średnicy 75 cm śr.). Na podstawie podanego opisu, wydaje się, że jest to ten sam dysk latający, który Brown przekazał Marynarce Wojennej w Pearl Harbor dwa lata wcześniej.
Na podstawie kąta zawieszenia kabla dysku (widać na zdjęciu), można oszacować, że płyta jechał z prędkością ~ 8,7 metrów na sekundę, czyli około 20 mil na godzinę.
Brown zakończył współpracę z SNCASO w 1956 roku, z listu Cornilloa do kolegi, dowiadujemy się, że w październiku 1957 Brown był w trakcie testu latającej tarczy o średnicy 10 stóp będącem pod napięciem 300 kV!
Brown we wnioskach innego Projektu – Winterhaven chciał dla dysku o średnicy dziesięciu stóp użyć zasilania powyżej 500 kV.
Widzimy więc, że w tym czasie Brown nie wyszedł poza etap zabawek i modeli. Aby osiągnąć kolejny etap prac projektowych, musiał zebrać znaczne środki finansowe, a to wiązało się z nawiązaniem współpracy z wojskiem lub dużą korporacją.
(Więcej informacji na temat projektu Winterhaven i badań Browna, można znaleźć w książce „Antygrawitacja – Sekrety Napędów”.)
Zespół Projektu Montgolfier skonstruował bardzo dużą komorę próżniową do wykonywania testów z użyciem mniejszych dysków, przy ciśnieniu 5 X 10-5 mm Hg.
W normalnych warunkach atmosferycznych dyski napędzane są do przodu głównie dzięki siłom elektrostatycznym niesymetrycznym w konfiguracji nieliniowej pola. (co powoduje pchnanie w kierunku lotu chmury jonów o niskiej intensywności pola niezależnie od biegunowości jonów).
Z drugiej strony, raport mówi, że w warunkach wysokiej próżni dyski zawsze poruszają się w kierunku lotu dodatnim biegunem, niezależnie od biegunowości na drucie zaburtowym.
Wskazuje to, że w przypadku braku niezrównoważonych sił wywieranych przez chmury jonów, elektrograwitacja polowa, zawsze daży w kierunku dodatnim (ujemnego G) .
Dzięki komorze próżniowej eksperyment udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że elektrograwitacja napędowa jest prawdziwym zjawiskiem fizycznym.
W sprawozdaniu stwierdza się: ” Wydaje się całkowicie uzasadnione, aby stwierdzić, że skoncentrowana siła gromadzi się w obecności silnej dielektryki” (czyli prawdopodobnie w obecności dielektryki wysokiej – K).
Efekt Biefelda-Browna jest efektem elektrycznym, który powoduje, że wiatr jonowy przenosi jego pęd do okolicznych neutralnych cząstek [eksperyment działa w próżni].
Efekt ten został nazwany przez jego wynalazcę Thomasa Townsenda Browna, który twierdził, że zrobił serię eksperymentów z profesorem astronomii Pawłem Alfredem Biefeldem, byłym nauczycielem Browna na Uniwersytecie Denison w Ohio.
Zjawisko to również zostało nazwane przez Browna „Elektrograwitacją”.
Efekt został wykorzystany szerzej w elektrohydrodynamice (EHD) zwanej elektro-czasami dynamiki płynów, jest to odpowiednik magnetohydrodynamiki.
Obszerne badania przeprowadzono w 1950 i 1960 roku w aspekcie wykorzystania tego efektu elektrycznego podczas nagłośnionej ery badań w Stanach Zjednoczonych (napęd grawitacyjny) (1955/74).
Amerykanie wykorzystali efekt Browna w eksperymentalnych urządzeniach latających znanych jako Jonolot.
Efekt elektrohydrodynamiczny Biefelda-Browna -Analiza efektu.
Powszechnie uważa się ,że efekt ten polega na wyładowaniu koronowym, który pozwala cząsteczką powietrza stać się zjonizowanymi. Zwykle używa się dwóch elektrod wysokiego napięcia, podając napięcie od kilku kV do poziomu megavolta.
Najbardziej skuteczna odległość między elektrodami występuje w odstępie potencjału elektrycznego około 10 kV / cm, czyli tuż poniżej nominalnego napięcia przebicia powietrza pomiędzy dwoma punktami.
Stwarza to wysoki gradient pola wokół mniejszej, dodatnio naładowanej elektrody. Wokół tej elektrody dochodzi do jonizacji, czyli elektrony są usuwane z atomów w otaczającym środowisku; są dosłownie wyciągane przez elektrody.
Pozostawiona chmura dodatnio naładowanych jonów ,jest przyciągana do elektrody ujemnej przez prawo Coulomba, gdzie są one ponownie neutralizowane.
To daje równie skalowaną siłę zwrotną w dolnej elektrodzie. Efekt ten ,może być używany do napędu ( EHD ster strumieniowy), pomp cieczy, a ostatnio także w systemach chłodzących EHD.
Prędkość osiągana w takich konfiguracjach jest ograniczona przez pęd zjonizowanego powietrza.
Efekt ten pracuje przy użyciu biegunowości elektrod. Mała lub cienka elektroda, może mieć charakter dodatni lub ujemny, a większa elektroda musi mieć przeciwną biegunowość.
Gdy ciśnienie powietrza jest usuwane z systemu, kilka efektów łączy się w celu zmniejszenia siły i pędu. Liczba cząsteczek powietrza wokół elektrody jonizacyjnej jest zmniejszona, zmniejsza to także ilość zjonizowanych cząsteczek.
W tym samym czasie, liczba zderzeń zjonizowanych i obojętnych cząstek zmniejsza się. Zwiększa to lub zmniejsza maksymalny pęd zjonizowanego powietrza , siła działająca na elektrodach zmniejsza się, aż do wyładowania jarzeniowego.
Zmniejszenie siły redukuje również napięcie przebicia powietrza, niższy potencjał zastosowany między elektrodami, w ten sposób zmniejszając siłę przez prawo Coulomba.
Podczas wyładowania jarzeniowego, powietrze staje się przewodnikiem. Choć przyłożone napięcie i prąd będzie rozprzestrzeniać się prawie z prędkością światła, ruch przewodów jest znikomy. Prowadzi to do siły Coulomba i zmianę tempa zmniejszającą się do zero.
Wyładowanie jarzeniowe, napięcia przebicia wzrasta ponownie, podczas gdy liczba potencjalnych jonów maleje, a szansa na wyładowanie zmniejsza się.
Eksperymenty zostały przeprowadzone i stwierdzono, że siła jest zbijana przy bardzo niskim ciśnieniu.
Jest prawdopodobne, że powodem tego jest to, że przy bardzo niskich ciśnieniach, tylko zastosowane bardzo dużych napięć daje pozytywne wyniki.
Eksperymenty, w których zastosowano niższe napięcia mają mniejszą szansę na jonizację i mniejszą siłę wpływu na jonizację.
Elektrograwitacja
W pewnym momencie, Brawn wierzył, że jego urządzenia produkują nowe pole, które oddziaływuje na pole grawitacyjne Ziemi, zjawisko to nazwał Elektrograwitacją .
Niektórzy naukowcy twierdzą, że fizyka konwencjonalna nie może odpowiednio wyjaśnić tego zjawiska.
Charles Berlitz poświęcił cały rozdział w swojej książki Eksperyment Filadelfia na opowieść o wczesnych pracach Browna. Oznacza to, że odkryty przez niego efekt elektrograwitacji był i jest używany przez obiekty zwane przez ludzi UFO. Dziś Internet jest pełen stron poświęconych tej interpretacji tego efektu.
Niektórzy twierdzą, że siła napędowa może być produkowana tylko w pełnej próżni, co oznacza, że jest za to odpowiedzialna „nieznana” siła anty-grawitacja, a nie tylko wiatr jonowy. (RL Talley 1990 rok US Air Force badania NASA, Jonathan Campbell w doświadczeniu z 2003 roku oraz Martin Tajmar w dokumencie z 2004 roku ),
Wynika to do obserwacji : nie można było zaobserwować ciągu pod zmniejszonym ciśnieniem, zgodnie ze zjawiskiem wiatru jonowego.
Patenty
US Patent 3120363 – Aparat Latający – GE Hagen.
TT Brown uzyskał szereg patentów :
GB300311 – metoda i urządzenie lub maszyna do wytwarzania siły lub ruchu (przyjęty 15.11.1928)
US Patent 1974483 – silnik elektrostatyczny (25.09.1934)
US Patent 2949550 – Urządzenia Elektrokinetyczne (16.08.1960)
US Patent 3018394 – przetwornik Elektrokinetyczny (23.01.1962)
US Patent 3022430 – generator Elektrokinetyczny (20.02.1962)
US Patent 3187206 – Urządzenia Elektrokinetyczne (01.06.1965)
US Patent 3196296 – generator elektryczny (20.07.1965)
Szczególnie godne uwagi patenty – US Patent 3120363 – GE przyznano Hagen 1964, urządzenia dystansowe.
Inne jonowe patenty amerykańskie to: 2022465, 2182751, 2282401, 2295152, 2460175, 2636664, 2765975, 3071705, 3177654, 3223038, 3120363, 3130945
Literatura :
1. The present day Denison University claims they have no record of such experiments being carried out, or of any association between Brown and Biefeld.Paul Schatzkin, Defying Gravity: The Paraellel Universe of T. Townsend Brown, 2005-2006-2007-2008 – Tanglewood Books, Chapter 13: Notes from the Rabbit Hole #3: „He Made Things Up” (online excerpts)
2. alienscientist.com, Biefeld-Brown Effect Controversy, Tajmar ESA Experiments
3. NASA CR-2004-213312 Asymmetrical Capacitors for propulsion
4. Bahder, TB. „Force on an Asymmetric Capacitor”. Retrieved 9 October 2011.
5. Mallove, Eugene (September–October 2002). „The „Lifter” Phenomenon”. Infinite Energy.
6. Thompson, Clive (August 2003). „The Antigravity Underground”. Wired Magazine.
7. Tajmar, M. (2004). „Biefeld-Brown Effect: Misinterpretation of Corona Wind Phenomena”. AIAA Journal 42 (2): 315. Bibcode:2004AIAAJ..42..315T.doi:10.2514/1.9095. edit
Tajmar, M. (2004). „Biefeld-Brown Effect: Misinterpretation of Corona Wind Phenomena”. AIAA Journal 42(2): 315. Bibcode:2004AIAAJ..42..315T.doi:10.2514/1.9095. edit
Buehler D.R., Journal of Space Mixing, April 2004, vol. 2, pp. 1–22, „Exploratory Research on the Phenomenon of the Movement of High Voltage Capacitors”. Space-mixing-theory.com. Retrieved 2010-09-14.
Vassilatos G. (2000). Lost Science. Adventures Unlimited Press. ISBN 0-932813-75-5.
Paul A. LaViolette, Ph.D. (2008). Secrets of Antigravity Propulsion: Tesla, UFO’s and Classified Aerospace Technology. Rochester, Vermont: Bear & Company. pp. 84–85, 89. ISBN 978-159143078-0.
Liga Świata
Wojciech Dydymus Dydymski
Prawda jest Prawem !
P.s. Drony spoza czasu :
https://ligaswiatowa.wordpress.com/2014/10/13/drony-spoza-czasu-przestrzeni/